ازجمله این موارد می‌توان به مدیریت عرضه و تقاضا و حتی مسائل زیست‌محیطی اشاره کرد. این سیستم عموما در کشورهایی مورد استفاده قرار گرفته که به دلیل رشد سریع اقتصادی، کمبود منابع تولید، یا افزایش شدید تقاضا با مشکلاتی در تامین خودرو مواجه بودند. در ادامه به بررسی تاریخچه این سیستم در چند کشور می‌پردازیم.
ونزوئلا
از سال ۲۰۱۰ به بعد، ونزوئلا با بحران اقتصادی عمیقی روبه‌رو شد. مشکلات تولید و تامین کالاهای اساسی در این کشور به خودروها نیز سرایت کرد. کاهش تولید داخلی و تورم بالا موجب شد خودروها به‌عنوان کالایی باارزش و کمیاب به‌صورت قرعه‌کشی یا از طریق لیست‌های انتظار طولانی‌مدت توزیع شوند. مردم برای دسترسی به خودروهای داخلی و حتی وارداتی باید در لیست‌های انتظار قرار می‌گرفتند و دولت برای مدیریت توزیع از سیستم‌های مختلفی استفاده می‌کرد. کاهش شدید تولید و مشکلات ارزی نیز باعث تشدید این وضعیت شد.
اتحاد جماهیر شوروی
یکی از اولین نمونه‌های استفاده از قرعه‌کشی خودرو به شوروی (سابق) برمی‌گردد. از دهه ۱۹۵۰ تا فروپاشی شوروی در سال ۱۹۹۱، دسترسی به خودرو برای شهروندان بسیار محدود بود. اقتصاد بسته و برنامه‌ریزی‌شده این کشور، به همراه اولویت‌های دولت برای تولیدات سنگین و صنایع نظامی، منجر به تولید محدود خودروهای شخصی شد.
خودروهای داخلی مانند لادا، موسکویچ و ژیکولی به‌صورت محدود و اغلب از طریق لیست‌های انتظار به متقاضیان واگذار می‌شدند. مردم برای سال‌ها در صف انتظار قرار می‌گرفتند و تنها تعداد محدودی از افراد می‌توانستند به خودرو دسترسی پیدا کنند. در برخی مواقع، به‌دلیل افزایش تقاضا و نبود عرضه کافی، دولت از سیستم قرعه‌کشی استفاده می‌کرد تا خودروها را به‌شکل عادلانه‌تری توزیع کند. این روش به‌عنوان راه‌حلی برای مدیریت کمبودها و جلوگیری از احتکار خودروها به کار گرفته شد.
کره‌جنوبی
دهه ۱۹۸۰ کره‌جنوبی شاهد رشد سریع اقتصادی بود. افزایش درآمدها و بهبود کیفیت زندگی مردم، تقاضای زیادی برای خودروهای شخصی ایجاد کرد. شرکت‌های خودروسازی داخلی هیوندای و کیا به سرعت در حال توسعه بودند، اما تولید آن‌ها برای پاسخگویی به تقاضای بازار داخلی کافی نبود و تولیدکنندگان نمی‌توانستند به اندازه کافی این مدل‌ها را تامین کنند.
برای مدیریت تقاضای بیش‌از حد و جلوگیری از افزایش قیمت‌ها، برخی مدل‌های خودرو به‌صورت محدود و از طریق سیستم قرعه‌کشی به مردم عرضه شدند. این روش به‌عنوان ابزاری موقت برای کنترل تقاضا و اطمینان از توزیع عادلانه خودروها بین مردم استفاده شد.
ژاپن
در ژاپن، پس از جنگ جهانی دوم اقتصاد این کشور به‌سرعت در حال بازسازی و رشد بود. دهه ۱۹۶۰ دوران طلایی تولید خودروهای کوچک و اقتصادی بود.
مدل‌هایی از تویوتا و نیسان به‌شدت مورد استقبال قرار گرفتند و به نماد خودروهای مقرون‌به‌صرفه و اقتصادی تبدیل شدند. اما در برخی مواقع، افزایش ناگهانی تقاضا برای این خودروها تولیدکنندگان را با چالش‌هایی مواجه کرد. به‌ویژه در دوره‌های خاصی که تولید نمی‌توانست همگام با تقاضا پیش رود، برخی شرکت‌ها به استفاده از قرعه‌کشی روی آوردند تا توزیع خودروها را بین مشتریان مدیریت کنند. این روش اگرچه به‌صورت گسترده در ژاپن مورداستفاده قرار نگرفت، اما در برخی موارد به‌عنوان راه‌حلی موقت برای تنظیم بازار خودرو به‌کار رفت.
هند
از دهه ۱۹۹۰ به بعد، هند با رشد اقتصادی قابل‌توجهی روبه‌رو و منجر به افزایش تقاضا برای خودروهای شخصی شد. در این دوران، خودروهایی مانند ماروتی سوزوکی به دلیل قیمت مناسب و کارآیی بالا بسیار محبوب شدند. اما تولیدکنندگان هندی توانایی تامین نیاز بازار را نداشتند و این موضوع منجر به ایجاد صف‌های طولانی و افزایش تقاضا برای این خودروها شد.
در برخی مواقع، برای توزیع عادلانه‌تر خودروها و جلوگیری از افزایش قیمت‌ها، سیستم قرعه‌کشی مورداستفاده قرار گرفت. این روش به تولیدکنندگان و دولت هند کمک کرد تا بازار را کنترل کرده و از ایجاد تقاضای کاذب جلوگیری کنند.
چین
از اوایل دهه ۲۰۱۰، چین به‌ویژه در کلانشهرهایی مانند پکن و شانگهای با افزایش شدید تعداد خودروهای شخصی و به طبع آن مشکلات زیست‌محیطی و ترافیکی مواجه شد. برخلاف دیگر کشورهایی که از سیستم قرعه‌کشی برای مدیریت کمبود تولید خودرو استفاده می‌کردند، چین این سیستم را برای کنترل ترافیک و کاهش آلودگی هوا به‌کار میگیرد. در این شهرها، افراد برای دریافت مجوز خرید خودرو باید در قرعه‌کشی شرکت می‌کردند و تنها در صورت برنده شدن، اجازه خرید خودرو به آن‌ها داده می‌شود.
هدف اصلی این سیاست کاهش تعداد خودروهای جدید در شهرهای پرجمعیت و جلوگیری از افزایش ترافیک و آلودگی است. این سیستم به‌عنوان بخشی از سیاست‌های زیست‌محیطی و برنامه‌های توسعه پایدار شهری چین اجرا شد و به‌طور گسترده‌ای در شهرهای بزرگ این کشور به کار گرفته می‌شود.
آرژانتین
در دهه ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰، آرژانتین با تورم شدید و مشکلات اقتصادی مواجه بود. این وضعیت منجر به محدود شدن واردات خودروهای خارجی و افزایش تقاضا برای خودروهای تولید داخلی شد.
به دلیل ناتوانی تولیدکنندگان داخلی در پاسخگویی به تقاضای فزاینده، دولت از روش‌هایی مانند سهمیه‌بندی و در مواردی قرعه‌کشی برای توزیع خودروها استفاده کرد. این سیاست‌ها با هدف کنترل قیمت‌ها و جلوگیری از احتکار خودروها اجرا شد تا خودروهای موجود به‌شکل عادلانه‌تری به دست مردم برسد.
